กาลครั้งหนึ่งในป่าใหญ่ มีฮิปโปโปเตมัสน้อยชื่อ “หมูเด้ง” ที่มีความฝันอยากเป็นนักร้อง หมูเด้งชอบฟังเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วอยู่บนต้นไม้ และเมื่อได้ยินเสียงของพวกนกเพื่อน ๆ ที่ร้องเพลงเพราะ ๆ หมูเด้งก็ฝันอยากจะร้องเพลงเก่งแบบนั้นบ้าง
วันหนึ่ง หมูเด้งตัดสินใจเริ่มฝึกฝนร้องเพลง เขายืนอยู่กลางสระน้ำและร้องออกมาด้วยเสียงดังก้อง แต่เสียงของหมูเด้งนั้นดังและทุ้มจนไม่ได้ไพเราะเหมือนเสียงนกร้องเลย เพื่อน ๆ ที่ผ่านมาได้ยินก็พากันหัวเราะเบา ๆ บางตัวก็แอบพูดคุยกันว่า “เสียงหมูเด้งไม่เหมาะจะร้องเพลงเลย!”
แม้จะรู้สึกอาย แต่หมูเด้งก็ไม่ยอมแพ้ เขาคิดในใจว่า “ฉันจะต้องฝึกจนกว่าจะร้องได้ไพเราะ” และตั้งแต่วันนั้น หมูเด้งก็ใช้เวลาทุกวันฝึกร้องเพลง ไม่ว่าจะเป็นตอนเช้า ตอนบ่าย หรือตอนเย็น หมูเด้งยังคงร้องเพลงของตัวเองไม่หยุด โดยไม่สนใจว่ามีใครจะหัวเราะหรือพูดว่าอย่างไร
วันหนึ่งขณะที่หมูเด้งกำลังฝึกร้องเพลงอย่างตั้งใจ ปู่ฮิปโปที่มีน้ำเสียงทุ้มลึกและเคยเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงในป่ามาก่อน เดินผ่านมาได้ยิน เขาหยุดฟังอย่างตั้งใจแล้วบอกว่า “หลานหมูเด้งเอ๋ย การร้องเพลงไม่ใช่แค่เรื่องเสียงไพเราะเท่านั้น แต่เป็นการร้องด้วยใจ หากหลานใส่ความตั้งใจและความรู้สึกลงไป ทุกเสียงก็จะไพเราะในแบบของมันเอง”
หมูเด้งรู้สึกมีกำลังใจขึ้น และในวันต่อมา เขาตัดสินใจจัดคอนเสิร์ตเล็ก ๆ ขึ้นในป่า เขาร้องเพลงด้วยความตั้งใจ ส่งเสียงทุ้ม ๆ ที่มาจากหัวใจ เพื่อน ๆ ที่เคยหัวเราะกลับเริ่มฟังอย่างตั้งใจ บางตัวร้องตามด้วยความสนุกสนาน
ในที่สุด หมูเด้งได้เรียนรู้ว่า การร้องเพลงให้ดีไม่ใช่แค่การมีเสียงไพเราะเท่านั้น แต่คือการร้องออกมาด้วยความรู้สึกจากใจจริง ซึ่งทำให้ทุกคนสัมผัสได้ถึงความจริงใจนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
ความสำเร็จไม่จำเป็นต้องทำให้เหมือนใคร สิ่งสำคัญคือความตั้งใจและความเป็นตัวของตัวเอง เมื่อเราทำสิ่งใดด้วยใจ คนอื่นก็จะสัมผัสได้ถึงความจริงใจนั้น
