ในป่ากว้างแห่งหนึ่ง มีสระน้ำใสสะอาดที่สัตว์น้อยใหญ่มักมารวมตัวกันเพื่อพักผ่อนและเล่นน้ำ ในสระน้ำนี้มีฮิปโปโปเตมัสน้อยชื่อ “หมูเด้ง” ที่เป็นที่รู้จักของเพื่อน ๆ ว่าเป็นฮิปโปที่รักสนุก ชอบกระโดดน้ำอย่างคล่องแคล่ว
วันหนึ่ง หมูเด้งกำลังเล่นน้ำอยู่ ก็เห็นเพื่อนใหม่ตัวหนึ่งคือ “เต่าน้อย” กำลังว่ายน้ำอย่างช้า ๆ ผ่านไปทางริมสระ หมูเด้งตะโกนเรียกขึ้นอย่างสนุกสนาน “เฮ้ เต่าน้อย! ว่ายให้เร็วสิ สนุกมากเลยนะ!”
เต่าน้อยเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้หมูเด้ง “ฉันว่ายน้ำไม่เร็วหรอก แต่ฉันก็ตั้งใจว่ายไปเรื่อย ๆ สักวันฉันก็จะถึงฝั่งเอง”
หมูเด้งฟังแล้วหัวเราะ “แบบนั้นไม่สนุกหรอก มาดูกันไหมว่าใครจะถึงฝั่งก่อน!”
เต่าน้อยยิ้มและพยักหน้า “ได้เลย!” จากนั้นการแข่งขันเล็ก ๆ ก็เริ่มขึ้น หมูเด้งพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและถึงฝั่งในพริบตา ส่วนเต่าน้อยว่ายอย่างช้า ๆ และนิ่งสงบ โดยไม่หยุดพักและไม่สนใจว่าตัวเองจะไปถึงช้ากว่าเพื่อน
หมูเด้งดูเต่าน้อยว่ายน้ำมาด้วยความสงบสุข และเริ่มสงสัยว่าเพื่อนของเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่เร่งรีบแบบเขา พอเต่าน้อยว่ายถึงฝั่งก็ยิ้มและพูดกับหมูเด้งว่า “การว่ายน้ำให้ถึงที่หมาย ไม่ใช่แค่เรื่องความเร็วหรอกนะ บางทีการได้ใช้เวลาค่อย ๆ ไปก็ช่วยให้ฉันได้มองเห็นอะไรสวยงามรอบตัวมากมาย การค่อย ๆ ไปอาจไม่เร็ว แต่ก็ทำให้ฉันมีความสุขและไม่เหนื่อยเกินไปด้วย”
หมูเด้งเริ่มเข้าใจว่าการเร่งรีบอาจไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเสมอไป เขาจึงลองว่ายน้ำช้า ๆ ไปกับเต่าน้อยบ้าง และในที่สุด หมูเด้งก็พบว่าการชะลอความเร็วทำให้เขาได้สังเกตเห็นธรรมชาติรอบตัว ทั้งนกน้อยบินผ่าน ดอกไม้ที่บานใกล้สระน้ำ และเพื่อนตัวน้อยที่โผล่มาทักทาย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:
บางครั้ง การช้าลงและค่อย ๆ ไปข้างหน้า ก็ทำให้เราได้เห็นและชื่นชมสิ่งรอบตัวมากขึ้น การรีบเร่งอาจทำให้เราพลาดความสุขและความงดงามที่อยู่ระหว่างทาง
