ณ ชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง มีหมาวัดผอมโซตัวหนึ่งชื่อว่า “เจ้าโชค” มันมักจะคุ้ยเขี่ยหาเศษอาหารประทังชีวิตไปวัน ๆ วันหนึ่ง ขณะที่เจ้าโชคกำลังเดินตามถนน มันก็พบกับปลากระป๋องที่ยังไม่เปิดฝา วางอยู่ข้างถังขยะ
เจ้าโชคดีใจมาก รีบคาบปลากระป๋อง วิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ “ในที่สุด ข้าก็มีอาหารอร่อย ๆ กินแล้ว” มันคิดในใจ แต่เจ้าโชค ไม่รู้วิธีเปิดฝาปลากระป๋อง มันพยายามกัด พยายามข่วน เท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก
เจ้าโชคเริ่มหงุดหงิด มันเห่าใส่ปลากระป๋อง “เจ้าปลากระป๋องบ้า! ทำไมเปิดยากเย็นเช่นนี้” แต่ยิ่งเห่า ปลากระป๋องก็ยิ่งไม่เปิดออก
แมวเจ้าถิ่น เดินผ่านมา เห็นเจ้าโชคกำลังพยายามเปิดปลากระป๋อง ก็หัวเราะเยาะ “ฮ่า ๆ ๆ เจ้าหมานี่โง่จริง ๆ แม้แต่ปลากระป๋อง ก็ยังเปิดไม่เป็น”
เจ้าโชค รู้สึกอาย จึงยิ่งพยายาม กัด ข่วน ปลากระป๋องแรงขึ้น จนในที่สุด “แคว่ก!” ฟันของมันหักไปหนึ่งซี่ เจ้าโชคร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย! ฟันข้า”
แมวเห็นดังนั้น ก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ “สมน้ำหน้า เจ้าหมาโง่” พูดจบ แมวก็เดินจากไป
เจ้าโชค เสียใจมาก ที่ไม่สามารถกินปลากระป๋องได้ แถมยังเสียฟันไปอีกหนึ่งซี่ มันนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้
ลิงน้อย ที่อาศัยอยู่บนต้นไม้ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงโยนก้อนหินลงมา “เจ้าหมา อย่าเสียใจไปเลย ข้าช่วยเปิดให้ก็ได้” ลิงน้อย กระโดดลงมา ใช้ก้อนหินทุบฝาปลากระป๋อง จนเปิดออก แล้วแบ่งเนื้อปลาให้เจ้าโชคกิน
เจ้าโชค ดีใจมาก ขอบคุณลิงน้อย ที่ช่วยเหลือ ตั้งแต่นั้นมา เจ้าโชค และลิงน้อย ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
- อย่าอายที่จะขอความช่วยเหลือ: เจ้าโชค ไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากแมว เพราะกลัวถูกหัวเราะเยาะ สุดท้าย จึงต้องเสียฟัน
- เพื่อนแท้ จะช่วยเหลือเรา ในยามที่เราต้องการ: ลิงน้อย เห็นใจ และ ช่วยเหลือเจ้าโชค โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
- การแบ่งปัน ทำให้เกิดมิตรภาพที่ดี: ลิงน้อย แบ่งปันอาหารให้เจ้าโชค ทำให้ทั้งสอง กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
