ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีหมาจอมตะกละตัวหนึ่งอาศัยอยู่ มันมักจะออกตระเวนหาอาหารกินไปทั่ว วันหนึ่ง มันโชคดี ได้เนื้อชิ้นโตมาจากร้านขายเนื้อ ด้วยความหิว มันจึงรีบคาบเนื้อวิ่งกลับบ้าน เพื่อจะได้กินเนื้ออย่างเอร็ดอร่อย
ระหว่างทาง เจ้าหมาต้องวิ่งข้ามสะพาน ขณะที่มันก้มลงมองเงาตัวเองในน้ำ ก็เห็นหมาอีกตัว กำลังคาบเนื้อชิ้นใหญ่ มันคิดว่า “ว้าว! นั่นหมาตัวไหนกัน มีเนื้อชิ้นใหญ่กว่าของข้าอีก ข้าต้องแย่งเนื้อชิ้นนั้นมาให้ได้”
ด้วยความละโมบ เจ้าหมาจึงอ้าปากเห่า หมายจะแย่งเนื้อจากหมาตัวนั้น แต่ทันทีที่มันอ้าปาก เนื้อที่คาบไว้ก็ตกลงไปในน้ำ หายไปต่อหน้าต่อตา
เจ้าหมาตกใจ และเสียใจมาก ที่ทำเนื้อชิ้นโตหล่นหาย มันมองลงไปในน้ำ ก็ไม่เห็นหมาตัวนั้น และเนื้อชิ้นใหญ่ อีกแล้ว มีเพียงเงาของตัวเอง ที่กำลังมองมันอยู่ เจ้าหมา จึงรู้ว่า หมาที่มันเห็น เป็นเพียงเงาของมันเอง
สุดท้าย เจ้าหมาจอมตะกละ ก็ต้องกลับบ้าน ทั้งที่หิวโซ และเสียใจ ที่ทำเนื้อแสนอร่อย หล่นหายไป เพราะความโลภของตัวเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
- ความโลภ ทำให้เกิดความเสียหาย: เจ้าหมา โลภอยากได้เนื้อชิ้นใหญ่กว่า สุดท้าย ก็เสียเนื้อ ที่ตัวเองมีอยู่ไป
- อย่าหลงเชื่อสิ่งลวงตา: เจ้าหมาหลงเชื่อเงาตัวเอง คิดว่าเป็นหมาตัวอื่น จึงทำผิดพลาด
- จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่: หากเจ้าหมา พอใจในเนื้อ ที่ตัวเองมี ก็คงไม่ต้องเสียเนื้อไป
