ณ หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า “แกะน้อย” แกะน้อยมีหน้าที่เลี้ยงแกะของพ่อ ทุกวันเขาจะต้องต้อนฝูงแกะไปกินหญ้าบนเนินเขา และคอยดูแลไม่ให้แกะพลัดหลง หรือถูกหมาป่าจับกิน
แกะน้อยเป็นเด็กซุกซน ชอบเล่นสนุก วันหนึ่ง ขณะที่กำลังเลี้ยงแกะอยู่ แกะน้อยเกิดรู้สึกเบื่อหน่าย จึงคิดหาเรื่องสนุกเล่น เขาตะโกนร้องเสียงดังว่า “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! หมาป่ามากินแกะแล้ว!”
ชาวบ้านที่ได้ยินเสียงร้องของแกะน้อย ต่างตกใจ รีบวิ่งมาที่เนินเขา พร้อมกับอาวุธ เพื่อช่วยไล่หมาป่า แต่เมื่อมาถึง ก็ไม่พบหมาป่า มีเพียงแกะน้อย ที่ยืนหัวเราะชอบใจ ที่หลอกชาวบ้านได้
แกะน้อยรู้สึกสนุก ที่เห็นชาวบ้านวิ่งหน้าตาตื่น จึงแกล้งตะโกนร้องอีกหลายครั้ง ชาวบ้านก็หลงเชื่อ วิ่งมาช่วยทุกครั้ง แต่ก็ไม่พบหมาป่าสักที
จนกระทั่งวันหนึ่ง หมาป่าตัวใหญ่ บุกเข้ามาในฝูงแกะจริงๆ แกะน้อยตกใจ ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! หมาป่ามาจริงๆ แล้ว!” แต่ครั้งนี้ ไม่มีใครเชื่อแกะน้อยอีกแล้ว ชาวบ้านคิดว่า แกะน้อยคงแกล้งหลอกเหมือนเคย
ไม่มีใครมาช่วย แกะน้อยจึงต้องหนีเอาตัวรอด ฝูงแกะถูกหมาป่าจับกิน แกะน้อยเสียใจมาก ที่แกะของพ่อถูกหมาป่ากิน และเขาก็รู้สึกผิด ที่ชอบพูดโกหก จนไม่มีใครเชื่อถือ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
- การพูดโกหก ทำให้เสียความน่าเชื่อถือ: เมื่อเราพูดโกหกบ่อยๆ แม้ในยามที่พูดจริง ก็จะไม่มีใครเชื่อ
- ผลของการโกหก ย่อมกลับมาสู่ตัวเอง: แกะน้อยชอบโกหก สุดท้าย ก็ได้รับผลกรรม คือ ไม่มีใครเชื่อ เมื่อเกิดเหตุการณ์จริง
- ความซื่อสัตย์ เป็นสิ่งสำคัญ: เราควรเป็นคนซื่อสัตย์ พูดความจริง เพื่อให้เป็นที่รัก และไว้วางใจของคนอื่น
